Japońska sztuka wojenna Aikido jest rozległym systemem technik rzutów, dźwigni na stawy, uderzeń i unieruchomień, w połączeniu z treningiem tradycyjnymi japońskimi rodzajami broni jak miecz, kij i nóż. Stworzone zostało przez Morihei Ueshiba na początku dwudziestego wieku na podstawie jego własnych intensywnych studiów różnych systemów sztuk wojennych z użyciem i bez użycia broni, Aikido reprezentuje esencję wielowiekowej japońskiej wiedzy wojennej. Jest to jedna z najszerzej praktykowanych Budo, sztuk wojennych, na świecie. Jednak Ueshiba (zwyczajowo nazywany O’Sensei lub czcigodny nauczyciel) był przekonany, że jego Aikido ma być uprawiane jako więcej niż tylko nauka metod walki. Japońskie sztuki wojenne pod wpływem sztuk medytacji i samodoskonalenia wewnętrznego zaczerpniętych z Indii i Chin, często kładły nacisk na polepszanie wewnętrznej, jak również fizycznej integracji. Dzierżący odbierający życie miecz idealny wojownik w japońskim odczuciu jest więcej niż tylko maszyną do zabijania, jest on przykładem prawości, odwagi i lojalności, chętnie poświęcającym życie (ale nigdy honor) w imię swego pana i zobowiązań. Poznawszy te tradycje O’Sensei wyobrażał sobie Aikido nie tylko jako środek do zwyciężania wroga, ale także jako środek promowania pozytywnego charakteru idealnego wojownika i przede wszystkim przezwyciężania konfliktu dwoistości. Dla O’Sensei Aikido było ścieżką samodoskonalenia. On wierzył, że może ono być środkiem dla każdego, każdej narodowości, do kroczenia tą samą ścieżką. Aikido to shugyo: intensywny fizyczny i duchowy trening prowadzący do perfekcji ludzkiego charakteru i osiągnięcia prawdziwej mądrości.

„Aikido” – Kaligrafia wykonana przez Morihei Ueshiba O’Sensei

Źródło: AAI-Polska